Δεν μπορώ να κατανοήσω την απόφαση της κυβέρνησης να πάει σε σύγκρουση με τους γιατρούς και να συζητάμε εδώ και δύο μέρες για το πότε θα έλθει η επιστράτευση.
Είχαμε χρόνια να ακούσουμε για φύλλα επιστράτευσης και για τέτοιου είδους κρίσεις ανάμεσα σε μια κυβέρνηση κι έναν κλάδο.
Ειδικά σε μια χρονική στιγμή όπου πεθαίνουν κατά μέσο όρο 50 άνθρωποι, όπου έχουμε 3 χιλιάδες κρούσματα ημερησίως κι εκατοντάδες διασωληνωμένους, μοιάζει παράταιρο αυτό το πολεμικό κλίμα.
Τώρα που όλη η κοινωνία πρέπει να βάλει πλάτη, αλλά και το πολιτικό σύστημα, ειδικά η κυβέρνηση, να δείξει υπευθυνότητα και να λάβει τις σωστές αποφάσεις, οδηγούμαστε σε ανέξοδες, ανώφελες και αντιπαραγωγικές συγκρούσεις.
Ωραία, λοιπόν, θα επιστρατευτούν 50, 100 ή 200 ιδιώτες γιατροί; Για ποιο λόγο; Και με ποιους όρους;
Μόνο για επικοινωνιακούς; Μόνο για να αναδειχθεί πυγμή της κυβέρνησης σε μια στιγμή που θα έπρεπε να κάνουμε διαφορετικά πράγματα;
Στο κάτω – κάτω οι ιδιώτες γιατροί δεν στηρίζουν την πρωτοβάθμια υγεία; Δεν είναι το πρώτο ανάχωμα προτού κάποιος πάει στο νοσοκομείο; Δεν τον χειροκρότησαν κι αυτόν από τα μπαλκόνια;
Αραγε δεν υπάρχουν επίπεδα πριν από τη σύγκρουση; Και χωρίς να θέλω να προσβάλλω τους φίλους οδηγούς λεωφορείων, το Εθνικό Σύστημα Υγείας δεν είναι επικοινωνιακό παιχνιδάκι κανενός.
Είναι πιο εύκολο να επιστρατεύεις οδηγούς ή υπαλλήλους στην καθαριότητα, αλλά δεν είναι το ίδιο να συγκρούεσαι με τους γιατρούς ή με τις ιδιωτικές κλινικές εν ώρα πολέμου.
Απ’ όσο γνωρίζουμε, και απ’ όσο μας λένε τα στοιχεία του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, η ανεργία των γιατρών στην Ελλάδα το 2019 ανερχόταν σε ποσοστό 28%, σχεδόν ένας στους 3 δηλαδή δεν είχε δουλειά. Και πολλοί από αυτούς βεβαίως αναγκάζονται να φύγουν στο εξωτερικό.
Γιατί, λοιπόν, η κυβέρνηση δεν προχώρησε ή δεν προχωρά άμεσα σε προσλήψεις γιατρών αντί να συγκρούεται με τους ιδιώτες γιατρούς απειλώντας τους με επιστράτευση;
Ας κάνει ταχύτατα και εκτός διαδικασιών 200-300 προσλήψεις γιατρών ή άλλων υγειονομικών που θα συνδράμουν άμεσα στην αντιμετώπιση της κρίσης.
Να βρει τα λεφτά να το κάνει, διότι στον πόλεμο αν μένεις από όπλα ή στρατιώτες είναι σίγουρο ότι θα χάσεις.
Από το να σπαταλώνται σε επιδόματα σε επιστήμονες εκατοντάδες εκατομμύρια, ας βρεθούν χρήματα για την ενίσχυση του ανθρώπινου δυναμικού του ΕΣΥ.
Αλλωστε, είναι σίγουρο ότι θα χρειαστούμε γιατρούς, νοσοκόμους και νοσοκομεία στελεχωμένα και ισχυρά και τα επόμενα χρόνια. Ο κοροναϊός είναι μια προειδοποίηση, οι πανδημίες θα είναι εδώ και ο πολίτης θα πρέπει να αισθάνεται ότι είναι ασφαλής.
Ότι το κράτος του παρέχει υπηρεσίες υγείας τις οποίες πληρώνει άλλωστε μέσω των φόρων του.
Κι από την άλλη, γιατί πρέπει να φτάσουμε σε κουβέντα για επιστρατεύσεις ιδιωτικών νοσοκομείων και να κάνουμε ταυτόχρονα ιδεολογικές συγκρούσεις σχετικά με το αν η… νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση τολμά να τα βάλει με τα συμφέροντα.
Δεν υπάρχουν άλλες λύσεις; Για παράδειγμα δεν θα μπορούσε η κυβέρνηση να ενοικιάσει για μερικούς μήνες υπηρεσίες υγείας από τα ιδιωτικά νοσοκομεία;
Να ενοικιάσει κλίνες ή κλινικές και ό,τι άλλο χρειάζεται πληρώνοντας μια «δίκαιη τιμή» και για το κράτος και για τον ιδιώτη.
Εκτός βεβαίως κι αν εν έτει 2021 πρέπει να μιλάμε για «κρατικοποίηση» επιχειρήσεων δια της βίας, κάτι σαν σοβιετικοποίηση της οικονομίας με λίγα λόγια.
Εν κατακλείδι. Χρειάζεται σοβαρότητα από όλες τις πλευρές, ειδικά όταν η κρισιμότητα της κατάστασης δεν δικαιολογεί αβελτηρίες, προχειρότητες και τζάμπα μαγκιές.
Από κανέναν. Η χώρα βρίσκεται σε πόλεμο, το ΕΣΥ βρίσκεται στα όριά του, το κράτος επίσης και η οικονομία.
Όμως, προέχει η προάσπιση της δημόσιας υγείας. Με κάθε κόστος, αλλά με ουσιαστικές προτάσεις κι όχι με ανώφελες συγκρούσεις που μόνο επικοινωνιακή διαχείριση της κατάστασης δείχνουν.
