Η νέα ανάρτηση στο facebook του Ηλία Μόσιαλου:
«Η Lidiane Melo, μια Βραζιλιάνα νοσηλεύτρια στο νοσοκομείο Ilha do Governador στα βόρεια του Ρίο ντε Τζανέιρο, κάποια στιγμή πέρσι δυσκολευόταν να μετρήσει τον κορεσμό οξυγόνου της ασθενούς της. Όπως είχε πει η ίδια «Το χέρι της ήταν πολύ κρύο. Η πρακτική που προβλέπεται στη νοσηλευτική με το δέσιμο της γάζας με τον επίδεσμο, δεν δούλευε. Η κυκλοφορία δεν βελτιωνόταν. Σκέφτηκα να της βρέξω το χέρι με ζεστό νερό, αλλά λόγω του κινδύνου μόλυνσης και του κορωνοϊού, δεν μου φάνηκε καλή ιδέα».
Όσο η Lidiane προσπαθούσε να σκεφτεί τι να κάνει, θυμάται πως η ασθενής «δεν ηρεμούσε, δεν μπορούσα να την ηρεμήσω, μου έλεγε πως δεν μπορούσαμε να την αφήσουμε, ότι είχε δύο κόρες και δύο εγγονές… μετά από αυτή τη συζήτηση μου ζήτησε να κρατήσω το χέρι της. Της είπα πως δεν μπορούσα να μείνω πολύ, πως είχα κι άλλους ασθενείς αλλά ότι θα έκανα κάτι».
Το σκέφτηκε λίγο περισσότερο και γέμισε δυο χειρουργικά γάντια με ζεστό νερό, τα έδεσε και τα τύλιξε στο χέρι της «για να βελτιώσω την αιμάτωση και να μπορέσω να μετρήσω τον κορεσμό». “Έφτιαξα αυτό το ‘μικρό χέρι’ και ηρέμησε, θυμάται η Lidiane και σε τρία λεπτά, η κυκλοφορία βελτιώθηκε και η Lidiane μπόρεσε να μετρήσει τον κορεσμό οξυγόνου. Λίγες ημέρες μετά, ευτυχώς, η ασθενής είχε πάρει εξιτήριο.
Αυτή η ιστορία συνέβη πέρυσι, αλλά έγινε viral λίγες εβδομάδες πριν γιατί η Lidiane βρήκε τη φωτογραφία στο κινητό της και αποφάσισε να την δημοσιεύσει. «Ελπίζω να αισθάνεται ότι κάποιος κρατά το χέρι της», σκεφτόταν τότε η Lidiane που από τότε έχει ξανά-εφαρμόσει τη «τεχνική του μικρού χεριού», η οποία λειτούργησε ανακουφιστικά για πολλούς ασθενείς της. Την τεχνική την ακολούθησαν και πολλοί συνάδερφοί της.
Ευρηματικότητα και ανθρωπιά.
Ιστορίες από την πρώτη γραμμή στη μάχη του κορωνοϊού, που τις μαθαίνουμε ένα χρόνο μετά, γιατί όπως είπε και η Lidiane “Την ημέρα που δεν θα με αγγίζει, την ημέρα που δεν θα μπορώ να κλάψω με τον πόνο του άλλου, θα σταματήσω να κάνω αυτή τη δουλειά”».
